Κάποιες τελευταίες σκέψεις της ομάδας του veria-city-news για τις εκλογές. Ακούω τους πολιτικούς και μόνο αηδία νοιώθω. Δεν είναι ένας θυμός, μια οργή. Δεν είναι κάτι παροδικό. Τους ακούω να με εκβιάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν θα έχουμε συντάξεις, μισθούς, φάρμακα. Μέχρι και για την επιθετικότητα των Τούρκων άκουσα. Από την άλλη τα κόμματα της αριστεράς δεν έχουν καμία διάθεση να κυβερνήσουν, να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, να κάνουν προτάσεις. Ικανοποιούνται με το να κάθονται στο πάγκο και να κριτικάρουν όσους παίζουν . Ίσως γιατί η παγκόσμια εμπειρία έχει αποδείξει ότι όπου το κουμμουνιστικό κόμμα αναδείχθηκε πρώτο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, στην πορεία διαλύθηκε. Εξάλλου δεν θυμάμαι στην παγκόσμια ιστορία να ανέβηκε κουμμουνιστικό κόμμα στην εξουσία και το κυριότερο, να παρέμεινε σε αυτήν, με δημοκρατικές διαδικασίες και να μην απαξιώθηκε. Ίσως αυτά βλέπει η κα Παπαρήγα και δεν θέλει να κυβερνήσει.
Από την άλλη έχουμε τα κόμματα της προδοσίας, του ξεπουλήματος, των ωμών εκβιασμών, της διαπλοκής. Αυτά που μας έφεραν σε τούτο το σημείο. Αυτά στελεχώνονται από άτομα που σήμερα, ως παρθένες της πολιτικής, παρουσιάζονται σαν να μην ξέρουν, να μην είδαν, να μην άκουσαν. Αυτοί που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλα τα έκαναν σωστά έχοντας σαν σκοπό το καλό του λαού. Αλήθεια πότε είπαν ψέματα. Τώρα μας λένε ψέματα ή μας είχαν τρελάνει στα ψέματα τα προηγούμενα τριάντα χρόνια;;; Ζητάνε την ψήφο μας λες και δεν έχουν ευθύνη. Πήγαν και υπέγραψαν το μνημόνιο εξασφαλίζοντας τους δανειστές μας και καταδικάζοντας ένα ολόκληρο λαό.
Τα πράγματα είναι απλά. Ότι κι να γίνει τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς. Ο απλός λαός. Κι όταν θα πληρώνουμε το λογαριασμό οι χαμένοι των εκλογών όποιοι κι να είναι, θα κουνούν το δάκτυλο στον Ελληνικό λαό για την λάθος επιλογή του. Το θέμα λοιπόν είναι στα χέρια μας. Αν θα υποκύψουμε για άλλη μια φορά στον εκβιασμό, αν θα δώσουμε το δικαίωμα να μας εκπροσωπήσουν στην βουλή αυτοί που τόσα χρόνια ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση, οι γόνοι παλιών πολιτικών κλπ. Αν θα δώσουμε την ψήφο μας σε πολιτικούς που αρκούνται να αντιπολιτεύονται. Δύσκολη απόφαση για το καθένας μας. Θέλω λοιπόν να προτείνω σε όλους μας πολύ σκέψη και μεγάλη υπομονή γιατί τα πράγματα θα δυσκολέψουν αφάνταστα για όλους μας. Η ιστορία, γεμάτη από ηρωισμούς, γράφτηκε από ανθρώπους που πήραν δύσκολες αποφάσεις, έτοιμοι ακόμα και να πεθάνουν. Ο Μάρξ κάποτε είχε πει «καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος» ή το γνωστό «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά μιας σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Από την άλλη έχουμε τα κόμματα της προδοσίας, του ξεπουλήματος, των ωμών εκβιασμών, της διαπλοκής. Αυτά που μας έφεραν σε τούτο το σημείο. Αυτά στελεχώνονται από άτομα που σήμερα, ως παρθένες της πολιτικής, παρουσιάζονται σαν να μην ξέρουν, να μην είδαν, να μην άκουσαν. Αυτοί που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλα τα έκαναν σωστά έχοντας σαν σκοπό το καλό του λαού. Αλήθεια πότε είπαν ψέματα. Τώρα μας λένε ψέματα ή μας είχαν τρελάνει στα ψέματα τα προηγούμενα τριάντα χρόνια;;; Ζητάνε την ψήφο μας λες και δεν έχουν ευθύνη. Πήγαν και υπέγραψαν το μνημόνιο εξασφαλίζοντας τους δανειστές μας και καταδικάζοντας ένα ολόκληρο λαό.
Τα πράγματα είναι απλά. Ότι κι να γίνει τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε εμείς. Ο απλός λαός. Κι όταν θα πληρώνουμε το λογαριασμό οι χαμένοι των εκλογών όποιοι κι να είναι, θα κουνούν το δάκτυλο στον Ελληνικό λαό για την λάθος επιλογή του. Το θέμα λοιπόν είναι στα χέρια μας. Αν θα υποκύψουμε για άλλη μια φορά στον εκβιασμό, αν θα δώσουμε το δικαίωμα να μας εκπροσωπήσουν στην βουλή αυτοί που τόσα χρόνια ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση, οι γόνοι παλιών πολιτικών κλπ. Αν θα δώσουμε την ψήφο μας σε πολιτικούς που αρκούνται να αντιπολιτεύονται. Δύσκολη απόφαση για το καθένας μας. Θέλω λοιπόν να προτείνω σε όλους μας πολύ σκέψη και μεγάλη υπομονή γιατί τα πράγματα θα δυσκολέψουν αφάνταστα για όλους μας. Η ιστορία, γεμάτη από ηρωισμούς, γράφτηκε από ανθρώπους που πήραν δύσκολες αποφάσεις, έτοιμοι ακόμα και να πεθάνουν. Ο Μάρξ κάποτε είχε πει «καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος» ή το γνωστό «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά μιας σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου